[Fic NCT DREAM] [MarkMin] :: Jisung's Diary #บันทึกของจีซองmm :: Chapter 1

Jisung’s Diary

Chapter 1

สวัสดีคุณไดอารี่ จีซองชื่อจีซองครับ จีซองเป็นลูกชายของแด๊ดกับมัม แด๊ดของจีซองชื่อมาร์คครับ ส่วนมัมของจีซองชื่อแจมิน จีซองมีคุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย คุณลุง คุณป้า และคุณอาอีกเยอะแยะเลย จีซองขอแนะนำให้คุณไดอารี่ได้รู้จักเลยก็แล้วกันครับ

เริ่มจากแด๊ดของจีซองดีกว่า แด๊ดของจีซองชื่อมาร์คครับ แด๊ดของจีซองอายุ 32 ปีแล้ว ตอนนี้ทำงานเป็นอะไรก็ไม่รู้อะครับ แต่แด๊ดบอกว่าแด๊ดแต่งเพลง เพลงที่แด๊ดแต่งก็ดังมากๆด้วย  จีซองเคยได้ฟังด้วยล่ะ เพลงของแด๊ดสนุกมากเลย แต่ว่าจีซองฟังไม่รู้เรื่องหรอก จีซองจะแปะรูปแด๊ดของจีซองไว้ให้คุณไดอารี่ได้ดูด้วยนะ

เนี่ยๆ จีซองแปะแล้ว เอากาวถูๆหลายครั้งเลยรูปของแด๊ดจะได้ไม่หลุด คุณไดอารี่เห็นแด๊ดของจีซองแล้วใช่ไหม เป็นไงครับ เป็นไงๆๆๆๆๆๆๆ แด๊ดของจีซองหล่อไหมครับ ต้องหล่ออยู่แล้วสิ เนอะ เพราะจีซองหล่อเหมือนแด๊ด ถ้าจีซองหล่อ แด๊ดของจีซองก็ต้องหล่อด้วย ฮี่ๆ แต่คุณปู่บอกว่าแด๊ดของจีซองหล่อเหมือนคุณปู่ล่ะ อ้อ! คุณปู่ของจีซองชื่อคุณปู่แทยงครับ ส่วนคุณย่าชื่อคุณย่าเตนล์ จีซองมีคุณลุงด้วยชื่ออังเคิลลูคัสแล้วก็มีแอนตี้จองอูด้วย แอนตี้น่ารักแล้วก็ใจดีมากๆเลย ส่วนอังเคิลลูคัสก็ทำให้จีซองหัวเราะตลอดเลย

คนที่ 2 คือมัมของจีซองเอง มัมของจีซองชื่อว่าแจมินล่ะคุณไดอารี่ มัมของจีซองน่ารักมากๆเลยล่ะ จีซองชอบเวลามัมยิ้มมากเลยล่ะ แด๊ดของจีซองก็ชอบ แด๊ดเคยเล่าให้จีซองฟังด้วยน้าว่าแด๊ดตกหลุมรักมัมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอมัมเลย แด๊ดบอกว่าตอนนั้นแด๊ดอยู่ม.ปลายปี 3 ส่วนมัมอยู่ม.ปลายปี 1 แด๊ดเจอมัมเพราะมัมหลงทางแล้วเข้าไปถามทางแด๊ด แล้วแด๊ดก็ตกหลุมรักมัมทันทีเลยเพราะว่ามัมยิ้มให้แด๊ด

แด๊ดเคยบอกจีซองว่าเมื่อก่อนมัมเป็นคุณหมอด้วย แต่พอมัมมีจีซองมัมก็ไม่เป็นคุณหมอแล้ว จีซองเคยถามมัมด้วยล่ะคุณไดอารี่ว่าทำไมมัมไม่เป็นคุณหมอแล้ว มัมก็บอกจีซองว่าเพราะมัมรักจีซองมัมเลยอยากดูแลจีซองให้ดีที่สุด งื้อ คุณไดอารี่ จีซองก็รักมัมมากเหมือนกัน รักเท่าคุณท้องฟ้าเลย จีซองรักแด๊ดด้วย

อ้อ คุณไดอารี่ จีซองมีคุณลุงด้วยนะ คุณลุงของจีซองชื่อว่าเจโน่ แต่จีซองเรียกว่าลุงโน่ล่ะ ลุงโน่มีแฟนด้วยนะชื่ออะไรไม่รู้จีซองเรียกไม่ถูกหรอก แต่จีซองเรียกว่าอาเหริน ลุงโน่เคยบอกให้จีซองเรียกอาเหรินว่าป้าเหรินด้วยนะ แต่มัมบอกว่าให้เรียกอาเหริน จีซองก็เลยเรียกอาเหรินว่าอาเหริน จีซองไม่รู้หรอกว่ามันต่างกันไง แต่จีซองก็รักอาเหรินนะ รักลุงโน่ด้วย จีซองมีรูปของมัม ลุงโน่ แล้วก็อาเหรินมาฝากด้วยนะคุณไดอารี่ เดี๋ยวจีซองจะเอากาวมาถูๆๆๆๆๆๆ แล้วแปะให้แน่นๆเลยน้า

เป็นยังไงบ้างคุณไดอารี่ จีซองแปะรูปของมัม ลุงโน่ แล้วก็อาเหรินแล้วน้า มัมของจีซองน่ารักใช่มะ ส่วนลุงโน่ก็หล่อมากๆเลยล่ะ อาเหรินก็น่ารักมากด้วย จีซองมีคุณตากับคุณยายด้วยนะคุณไดอารี่ คุณตาของจีซองชื่อว่าเจย์ล่ะ ส่วนคุณยายชื่อโดยอง พูดแล้วก็คิดถึงคุณตาคุณยายจังเลยอะคุณไดอารี่ จีซองไม่ได้เจอคุณตากับคุณยายนานแล้วอ่า แต่ว่านะ มัมกับแด๊ดบอกว่าคุณตากับคุณยายจะมาหาจีซองล่ะ เพราะฉะนั้นจีซองจะเป็นเด็กดีรอคุณตากับคุณยายมาหาจีซองล่ะ

คุณไดอารี่ๆๆๆๆ จีซองมีคุณลุงอีกคนนะ ชื่อคุณลุงแฮชาน แต่จีซองจะเรียกว่าลุงแฮชล่ะ ลุงแฮชเป็นคนตลกมากๆเลย จีซองชอบเล่นกับลุงแฮช ลุงแฮชร้องเพลงเพราะด้วย จีซองชอบฟังลุงแฮชร้องเพลงด้วย ลุงแฮชทำงานที่เดียวกับแด๊ดด้วยนะคุณไดอารี่ ลุงแฮชได้ออกทีวีบ่อยๆเลยล่ะ มีคอนเสิร์ตด้วย จีซองเคยไปคอนเสิร์ตของลุงแฮชด้วยนะ มัมก็ไป แด๊ดก็ไป ลุงโน่ อาเหรินก็ไป จีซองตื่นเต้นมากเลยล่ะ เพราะที่ลุงแฮชขึ้นไปร้องเพลงนะ มีคนไปดูเยอะมากเลยล่ะคุณไดอารี่ ลุงแฮชเท่มากๆด้วยนะ จีซองรักลุงแฮช โตขึ้นจีซองจะป็นแบบลุงแฮชล่ะ

คนนี้คือลุงแฮช หล่อใช่ไหมล่ะคุณไดอารี่ เท่มากๆด้วยใช่มะ จีซองชอบลุงแฮชจริงๆนะ โตขึ้นจีซองอยากร้องเพลงเพราะๆ แล้วก็เต้นเก่งๆแบบลุงแฮช จีซองจะจัดคอนเสิร์ตเหมือนกับลุงแฮชให้ได้ ลุงแฮชบอกจีซองด้วยนะว่าจะสอนให้จีซองร้องเพลงแล้วก็เต้น จีซองตื่นเต้นมากเลยล่ะคุณไดอารี่ จีซองอยากเต้นกับร้องเพลงเร็วๆจัง แต่จีซองต้องรอให้ลุงแฮชกลับมาก่อน มัมบอกว่าลุงแฮชไปร้องเพลงที่ต่างประเทศด้วยล่ะ อุหวา จีซองอยากเก่งแบบลุงแฮชจังเลยคุณไดอารี่

คุณไดอารี่ จีซองมีเพื่อนด้วยนะ เพื่อนจีซองชื่อว่าพี่เลอเล่อ พี่เลอเล่อเป็นคนจีนล่ะ เหมือนอาเหรินเลย พี่เลอเล่อแก่กว่าจีซอง 1 ปีด้วยนะ แต่พี่เลอเล่อบอกว่าไม่เป็นไร พี่เลอเล่ออยากเป็นเพื่อนกับจีซอง นี่ๆคุณไดอารี่ พี่เลอเล่อน่ารักมากๆเลยนะ น่ารักมากจริงๆนะ มัมชอบบอกว่าจีซองแก้มกลมเหมือนซาลาเปา แต่จีซองว่าพี่เลอเล่อแก้มกลมกว่าจีซองอีก แต่ว่านะคุณไดอารี่ จีซองฟังพี่เลอเล่อพูดไม่รู้เรื่องอ่า แต่จีซองไม่โกรธพี่เลอเล่อนะ เพราะว่าพี่เล่อเล่อเป็นคนจีน มัมบอกว่าพี่เลอเล่อไม่ถนัดพูดเกาหลี จีซองที่พูดเกาหลีได้ก็ต้องช่วยสอนให้พี่เลอเล่อพูดเกาหลี คุณไดอารี่ จีซองได้สอนพี่เลอเล่อพูดเกาหลีด้วยล่ะ จริงสิคุณไดอารี่ จีซองลืมรูปพี่เลอเล่อเลย เดี๋ยวจีซองไปหารูปพี่เลอเล่อก่อนนะ แล้วจะเอามาแปะให้ คุณไดอารี่จะได้รู้จักพี่เลอเล่อของจีซองด้วย คุณไดอารี่รอจีซองก่อนนะครับ

ท๊าด่า!!! นี่ไงพี่เลอเล่อของจีซอง น่ารักใช่ไหมล่ะคุณไดอารี่ จีซองไปขอให้มัมปริ๊นท์รูปมาให้เลยน้า เพราะฉะนั้นคุณไดอารี่ต้องดูแลรูปพี่เลอเล่อของจีซองให้ดีเลยน้า คุณไดอารี่ต้องไม่ให้รูปของพี่เลอเล่อหายนะ สัญญากับจีซองนะคุณไดอารี่

วันนี้จีซองต้องไปแล้วนะคุณไดอารี่ มัมจะขึ้นมาส่งจีซองเข้านอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้จีซองจะมาเล่าให้คุณไดอารี่ฟังอีกนะ จีซองจะมาทุกวันเลยล่ะ เพราะมัมกับแด๊ดบอกให้จีซองเขียนคุณไดอารี่วันละ 1 หน้าทุกวันเลยนะคุณไดอารี่ แต่คุณไดอารี่ มัมกับแด๊ดจะโกรธจีซองไหมอ่า วันนี้จีซองเขียนคุณไดอารี่ไปหลายหน้าเลย จีซองจะทำยังไงดีล่ะคุณไดอารี่ คุณไดอารี่ช่วยจีซองบอกมัมกับแด๊ดหน่อยได้ไหมว่าอย่าโกรธจีซอง ถ้าคุณไดอารี่บอกมัมกับแด๊ดให้จีซองจีซองจะเล่าเรื่องให้คุณไดอารี่ฟังเยอะๆเลยนะ จีซองไปนอนก่อนนะคุณไดอารี่ ฝันดีนะครับคุณไดอารี่ จีซองไปแล้วน้า

เด็กน้อยปิดสมุดไดอารี่ของตัวเองที่เพิ่งได้รับมาเมื่อเช้าลงแล้วถือเพื่อเดินไปนั่งบนเตียงเพื่อรอให้คนที่ได้ชื่อว่าพ่อและแม่หรือที่เด็กน้อยเรียกว่าแด๊ดและมัมมาส่งตัวเองเข้านอน เด็กน้อยกอดสมุดของตัวเองไว้แนบอกพร้อมกับรอยยิ้มกว้างอย่างมีความสุขและตื่นเต้นที่จะได้ส่งมันให้กับแด๊ดและมัมของเจ้าตัวน้อยได้ดูว่าตนเองเก่งมากแค่ไหน และรอเพียงไม่นาน ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กๆของของคนที่จีซองเรียกว่ามัมก็เดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลง

ร่างบางของแจมินเดินเข้าไปหาลูกชายด้วยรอยยิ้มแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆลูกชายที่กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้เช่นกัน แจมินรวบตัวลูกชายมากอดแนบอกแล้วกดจูบลงไปแรงๆบนแก้มกลมๆทั้งสองข้างด้วยความมันเขี้ยวและรักใคร่ก่อนจะผละกายออกแล้วจัดแจงให้ลูกชายได้นอนดีๆ มีบางยื่นไปลูบกลุ่มผมนุ่มของลูกชายอย่างแผ่วเบาในขณะที่มืออีกข้างก็จัดการห่มผ้าให้เจ้าตัวน้อยจนถึงอก

“มัมคับ” เด็กน้อยเอ่ยเรียกคนเป็นแม่ด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว

“ครับผม” ร่างบางตอบรับพร้อมกับส่งรอยยิ้มสวยให้กับลูกชาย

“แด๊ดยังไม่กับหยอคับ” เด็กน้อยเอ่ยถามตาใส

“แด๊ดยังไม่กลับครับ จีซองนอนก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอแด๊ดนะครับ” แจมินพูดกับลูกชายพร้อมกับมือที่คอยลูบผมนุ่มไปมาเพื่อกล่อมนอน

“คับ แต่มัมคับ มัมนอนกับจีจองได้มะคับ”

“ไม่ได้ครับ ไหนจีซองบอกมัมว่าโตแล้วไงครับ ถ้าโตแล้วก็ต้องนอนคนเดียวนะ” แจมินพูดพร้อมกับรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดู

“จีจองไม่โตแล้วได้มะคับ จีจองอยากนอนกับมัมอ่า” เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ออดอ้อนเพื่อให้คนเป็นแม่ยอมโอนอ่อน

“ไม่ได้ครับ แต่มัมสัญญาว่าจะอยู่กับจีซองจนกว่าหนูจะหลับเลยนะ” แจมินพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาน้อยๆแล้วขยับขึ้นไปนอนบนตียงแล้วสอดกายเข้าไปในผ้าห่มของลูกชาย เด็กชายที่เห็นว่ามัมของตนขึ้นมานอนด้วยก็เผยยิ้มกว้างด้วยความดีใจแล้วโผเข้ากอดมัมของตัวเองแน่น

“มัมคับ นี่คุณไดอายี่จีจองเขียนเฉ็ดแย้วคับ” เด็กน้อยส่งไดอารี่ของตัวเองที่เพิ่งจะเริ่มเขียนวันแรกให้กับผู้เป็นแม่ที่รับไปพร้อมกับรอยยิ้มแล้วโน้มไปหน้าลงไปกดจูบลงบนหน้าผากเล็กของลูกชาย

“เก่งมากครับ จีซองของมัมเก่งที่สุดเลย แต่คนเก่งของมัมต้องนอนได้แล้วนะครับ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ อยากไปเจอพี่เลอเล่อไม่ใช่เหรอเรา หึ๊”

“ก็ได้คับ แต่มัมต้องกอดจีจองนะคับ” เด็กน้อยพูดพร้อมกับซุกตัวเข้าอ้อมกอดของคนเป็นแม่แน่นพอๆกับที่แจมินเองก็กอดตอบลูกชายไว้แน่นมากเช่นกัน และเพียงไม่ถึงนาที เด็กชายตัวเล็กก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย

ร่างบางนอนกอดลูกชายตัวเล็กไปอีกพักใหญ่เพื่อรอให้เจ้าตัวเล็กหลับสนิทก่อนที่จะลุกออกไปพร้อมกับสมุดไดอารี่ของลูกในมือโดยที่ไม่ลืมจะมอบจุมพิตลงบนหน้าผากเล็กของลูกชายอีกครั้ง

“ฝันดีนะครับ คนเก่งของมัม”

หลังจากที่ส่งลูกชายเข้านอนเสร็จเรียบร้อยแจมินก็ลงไปที่ห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่งของบ้านเพื่อรอสามีที่ต้องไปสังสรรค์กับบริษัทเมื่อเพลงที่แต่งขึ้นให้นักร้องในค่ายประสบความสำเร็จดังเป็นพลุแตกกลับมา ระหว่างรอร่างบางก็ค่อยอ่านไดอารี่ของลูกชายอย่างตั้งใจโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกำลังยิ้มกว้างให้กับสิ่งที่กำลังได้อ่าน

ลายมือที่ยุกยิกไปมา ตัวเล็กบ้างใหญ่บ้าง เขียนถูกบ้างผิดบ้างที่มองแล้วหาความสวยงามไม่ได้เลยนั้นไม่ได้ทำให้แจมินรู้สึกไม่ดี ในทางกลับกันแจมินกำลังรู้สึกภูมิใจในตัวลูกชายของตนที่แม้จะอายุแค่ 5 ขวบก็สามารถเขียนหนังสือได้มากถึงเพียงนี้

การที่ให้ลูกชายวัย 5 ขวบได้ลงมือเขียนไดอารี่ด้วยตัวเองคือสิ่งที่ตนและสามีได้คุยกันมาสักระยะแล้วเพื่อให้ลูกชายได้ฝึกทักษะในการเขียนและเพื่อให้เจ้าตัวได้จดจำเรื่องราวต่างๆได้เมื่อโตขึ้น แจมินกับมาร์ควางแผนกันอยู่หลายวันเหมือนกันว่าจะบอกให้ลูกเริ่มเขียนไดอารี่ได้อย่างไร ต้องเลือกใช้สมุดแบบไหนถึงจะเหมาะ ในตอนแรกมาร์คอยากได้สมุดที่มีเส้นบรรทัดเรียบร้อยแล้วเพื่อให้ลูกชายได้หัดเขียนได้อย่างเป็นระเบียบแต่แจมินกลับแย้งขึ้นว่าให้ใช้สมุดหน้าเกลี้ยงเพื่อที่จะได้ปล่อยให้ลูกได้หัดเขียนอย่างอิสระไม่ต้องสนใจว่าจะต้องเขียนอยู่ในบรรทัดแค่นั้น รอให้ตอขึ้นกว่านี้อีกสักนิด หรือเขียนคล่องกว่านี้อีกสักนิดถึงจะเปลี่ยนเป็นสมุดแบบมีเส้นเพราะจะได้ฝึกเขียนได้ง่ายๆเวลาที่ต้องไปโรงเรียน และมาร์คก็ยอมเห็นด้วย

มาร์คและแจมินตกลงกันว่าจะให้ลูกเขียนไดอารี่เป็นประจำทุกวัน วันละ 1 หน้า แต่สิ่งที่แจมินได้อ่านในวันนี้มันกลับมากเกินกว่าที่ตนได้คาดหวังเอาไว้มาก เพราะลูกชายของเขาเริ่มการเขียนไดอารี่ของตัวเองด้วยการบอกว่าคนรอบตัวของเจ้าตัวมีใครบ้าง แทนที่จะเล่าว่าวันนี้ตนไปทำอะไรมา นั่นทำให้แจมินรู้สึกว่าลูกชายของเขาช่างเป็นเด็กที่อ่อนโยนและมักคิดถึงคนรอบตัวอยู่เสมอ

ร่างบางไล่อ่านไดอารี่ของลูกชายไปเรื่อยๆจนต้องหลุดขำออกมาเมื่ออ่านมาถึงตอนที่ลูกชายกำลังเล่าถึงเพื่อนร่วมชั้นที่โรงเรียนอนุบาลของตัวเอง แจมินนึกขำเมื่อภาพของลูกชายที่รีบวิ่งเข้าไปหาในขณะที่ตนกำลังล้างจานอยู่ซิงก์ล้างจานเพื่อรบเร้าให้ตนเอารูปของเด็กชายจงเฉินเล่อหรือพี่เลอเล่อของเจ้าตัวเขาให้หน่อยเพราะจะเอาไปเขียนไดอารี่ที่ในตอนแรกแจมินคิดว่าคงจะเอาไปเล่าว่าวันนี้ได้ทำอะไรกับพี่ชายคนโปรดมาบ้าง แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วลูกชายของเขาจะเอาเพื่อไปบอกเล่าว่าคนนี้เป็นใครมากกว่า

แจมินปิดสมุดไดอารี่ของลูกชายลงพร้อมกับที่ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในบริเวณบ้านแล้วก็เงียบลงเมื่อรถเข้าไปจอดในโรงจอดรถเรียบร้อยแล้ว และรอเพียงไม่นาน ผู้ชายที่เป็นดั่งดวงใจของเขาก็เดินเข้าบ้านมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างและแขนที่อ้าออกทั้งสองข้างเพื่อให้คนรักตัวเล็กที่รออยู่ที่บ้านได้เข้าไปกอด

“กลับมาแล้วครับ”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”

_________________________________________________________________________________________

#บันทึกของจีซองmm

ตัวเอียงคือพาร์ทไดอารี่นะคะ ส่วนตัวธรรมดาก็เป็นเนื้อเรื่องปกติค่ะ ตรงช่วงไดอารี่พยายามที่จะเขียนให้เป็นเด็กเขียนที่สุดแล้วค่ะ แต่รู้สึกไม่สามารถจริงๆ

คิดเห็นยังไงก็สามารถคอมเม้นต์ติดชมกันได้นะคะ หรือจะไปสกรีมในแท็ก #บันทึกของจีซองmm ในทวิตเตอร์ก็ได้นะคะ

97Melancholy